“Ik kan mij dit zo niet herinneren” en “Ik heb het mij verkeerd herinnerd”, zo zei ons liegpremier Rutte dit in ons huis der democratie. Op school leer je dat je geen jokkebrok mag zijn. Wie het waagt, ‘krijgt’ een openbare schandplek van de juf of meester. Liegbeest.
Na tien jaar is de neus van ons liegbeest nog altijd niet lang genoeg. Van de gedode burgers in Irak stond hem niets van bij, terwijl zijn regering het leger opdracht gaf voor de bommenregen in Irak. De memo over het omstreden besluit over het afschaffen van de dividendbelasting kende hij niet; en over de ‘functie elders, Omtzigt’ had hij zich dit achteraf ‘verkeerd’ herinnerd. En nee, volgens hem liegt hij niet. Schaamteloos.
Terwijl de regering op knakken stond in januari, vertelde hield Rutte voor dat hij ‘buikpijn” had vanwege de gedupeerde ouders van de toeslagenaffaire. Ondanks zijn schaamte over wat ouders is aangedaan, klinkt dat schaamteloos – zeker nu opnieuw onder zijn leiding een memo over de toeslagenaffaire is achtergehouden. Door alle leugens heeft deze terecht demissionair premier de grootste leugenzak in huis, hijzelf. Schaamt-jokkend.
Ik heb nog nooit een leider gehad die bewust chronisch last heeft van het “zich iets niet meer herinneren” syndroom. Soms was het niet iets meer ‘actief’ herinneren, of iets ‘verkeerd’, of dat het simpelweg ‘zo’ moest zijn. Als je liegt wil je bewust een verkeerd beeld overbrengen. Maar alleen Rutte zal weten of hij nu écht een fout heeft gemaakt. Als uitleg voor zijn fout zegt hij dat hij zich vergist in zijn herinnering. Schandelijk.
Onze volksvertegenwoordiging stuurde hem niet naar huis. Integendeel, deze Pinoccio mag ons land nog eens vier jaar leiden. Misschien ligt het echte schandaal bij ons, de kiezers, nog steeds verleid door een vergeetachtige premier die zijn handen kapot wast in onschuld en al jaren geleden over datum was. Laaghartig.
Wat ik mij als eenvoudige burger afvraag, is: kennen die mensen dan echt geen schaamte, geen gewetenswroeging?